Albert Dubosq en veel andere 19de- en vroeg-20ste-eeuwse decorontwerpers streefden een ‘etnografisch realisme’ na. Aan de hand van bronnenstudie beoogden de ontwerpers een geografische realiteit zo dicht mogelijk te benaderen. Met andere woorden, een opera die zich in Spanje afspeelt, krijgt een decor dat Spanje waarheidsgetrouw representeert. De lokale schouwburg werd zo een quasi-toeristische reis door de wereld. Een belangrijk moment in dit opzicht is de Carmen-productie van de Munt in 1902. Met zijn naturalistische weergave van Sevilla was niet alleen de opera, maar ook de enscenering een groot succes. Tot 1949 stond deze productie jaar in jaar uit op het podium van de Munt, totdat zij op de draad versleten was. Andere theaters zagen het succes en nodigden Dubosq uit om [de] decors te kopiëren. Dat is precies wat ook in Kortrijk gebeurde waar Dubosq gevraagd werd een Spaanse publieke plaats te creëren voor de Carmen-opvoeringen. Het resultaat was echter meer dan een decor dat slechts voor één opera inzetbaar was. Hoewel de place publique espagnole een achterdoek kreeg met de kathedraaltoren van Sevilla, leverde Dubosq allerlei alternatieve elementen die tal van decorcombinaties mogelijk maakten. Zo werd het ook een Italiaanse place publique. De ‘place publique italo-espagnole’ kon nog een andere gedaante aannemen, die van ‘place publique arabe’. Schermen en andere elementen in Spaans-Moorse en Indische stijl maken dit ensemble tegelijkertijd zowel naturalistisch als fantastisch. De ‘Place publique italo-espagnole-arabe’, geconcipieerd vanuit een Carmen-productie, is zonder twijfel een van de meest veelzijdige ensembles in het decorbestand van de Dubosq-collectie en in die zin een emblematisch décor de répertoire. De artistieke kwaliteit (coloriet en trompe-l’oeil) en het historische belang (duplicaten van dé Belgische Carmen-productie rond de eeuwwisseling) van de decors is bijzonder hoog.